Skip to content
Дар шаҳрҳо кулолгарон, оҳангарон ва гачкорон мавҷуд аст. Дар баъзе ноҳияҳо матоъҳои қоғазию абрешимӣ истеҳсол карда мешавад. Ин қабил матоъҳо аз ҷониби мардон ва дар деҳотҳои куҳистон аз ҷониби занон барои яктаку шим истифода мешавад. Тоҷикон тавассути анъанаи асримиёнагӣ, намунаҳои беназири шероз доранд, ки ҳоло имрӯз маъмуланд. Ин шакли ороишӣ тули садсолаҳо дар либосҳои занона, зардевор, сузанӣ ва дар дастархонҳо истифода мешаванд. Дар замони ҳуҷуми араб (дар ибтидои асри 7-ум) гурӯҳҳои асосии динии Зардушт, Манишинизм, Будизм ва Ҳиндуизм буданд. Бо вуҷуди ин, Ислом оҳиста оҳиста дигар динҳоро ҷойгузин кард. Дар асрҳои 11 ва 12 ум Масҷидҳои зиёд сохта шуд, ки то имрӯз дар Саят, Мазори Шариф, ёдгориҳои водии Ҳисор ва масҷид дар Уротепа аз асри 15 ум боқи мондааст. Бояд қайд кард, ки аҳдофи Тоҷикон динӣ дарки дунё ба воситаи илму адабиёт мебошад. Арабҳо таъсири худро дар забони аслии тоҷикон забони дарӣ расонданд. Бо вуҷуди ин, дар он шеваҳои воқеии классикони тоҷик тасвир шудаанд: адабиёт, сурудҳо ва китобҳои илмӣ.
